Noord-Veluwe
Al om kwart voor twee is de groep compleet voor de wandeling om twee uur met boswachter Fokko Andringa door het Wisselse veen. Hij mailde ons: mensen doe laarzen aan want bij mijn controle van de route stond het water tot aan mijn kuiten. Eugenie had een krat met extra laarzen van huis meegenomen voor de mensen die we niet konden waarschuwen.
Begeleid door een koude wind en een waterig zonnetje komen we bij het landje van Jonker, het enige niet ontgonnen deel van het Wissels veen waar we tot onze enkels in het water zakken. Het water dat als kwelwater in het veen aan de oppervlakte komt , komt van de Hoge Veluwe. Omdat op het landje van Jonker de oude flora met planten als zonnedauw, moeraswolfsklauw, klokjesgentiaan en diverse orchideeënsoorten behouden is gebleven konden die planten zich weer verspreiden over afgegraven en weer in oude toestand gebrachte weidegronden. Weidegrond waarvan de sloten zijn dichtgegooid zodat het water op het land blijft staan. Er vormen zich vennetjes en moerasjes.
We komen bij de spreng waar uit de “verloren beek” ontspringt. Je ziet er duidelijk het water opborrelen. Onze tocht gaat verder door het veen en aan de vegetatie zien we dat de grond langzaam omhoog gaat en droger wordt. Fokko toont ons sporen van reeën en plekken waar de wilde varkens de grond hebben omgeploegd.
Na ongeveer anderhalf uur zijn we weer terug bij de Vossenberg waar ons een hapje en drankje wacht. Wat is een betere gelegenheid om wensen en ideeën voor lezingen, reizen en workshops te weten te komen dan onder het genot van een hapje en een drankje. Eugenie schrijft ze allemaal op. Met zijn allen hebben we genoten van een heerlijke wintermiddag, een activiteit die zeker voor herhaling vatbaar is.
Els Koek